1:35 Takom 8001 Sd.Kfz.186 Jagdtiger Early/Late Production (2 in 1) Plastic Modelbouwpakket
Gebaseerd op de zeer succesvolle King Tiger, de 72-tons Duitse Sd.Kfz.186 Panzerjäger Tiger Ausf. B, of Jagdtiger, was de ultieme operationele Duitse tankjager van WO II.
Er werden twee prototypes geproduceerd, een door Henschel en een door Porsche, die voornamelijk verschilden door hun wegwiel- en veersystemen, waarbij uiteindelijk het Henschel-veersysteem werd gekozen voor serieproductie. Er werd een bestelling geplaatst van 150 voertuigen en de productie begon in juli 1944 bij Nibelungenwerk in St. Valentin (Steyr-Daimler-Puch). doelwit van geallieerde strategische bombardementen. Voor het einde van de oorlog werden slechts ongeveer 80 exemplaren geproduceerd.
De Jagdtiger was bewapend met het krachtigste antitankkanon in het Duitse arsenaal tijdens WO II, de Krupp 12,8 cm PaK 44 L / 55, in staat om elke geallieerde tank te verslaan en te verslaan. Extra bewapening bestond uit een enkele Rheinmetall 7,92 mm MG 34 voorzien van een kogelbevestiging aan de linkerkant van de romp, en voorzieningen voor het monteren van een ander van deze wapens extern op het motordek voor luchtverdediging. De hoofdkanonsteun bood een zeer beperkte verplaatsing van 10 graden, dus als doelen zich buiten het vuurveld bevonden, moest de hele tank worden gedraaid en opnieuw worden gericht, waardoor de motor aanzienlijk werd belast en het pistool vaak niet meer goed gekalibreerd was.
De grootste zwakte van het voertuig was de krachtbron, de 690 pk sterke V-12 Maybach HL 230 P30-benzinemotor. Door het zware gewicht en het hoge brandstofverbruik, was de actieradius slechts ongeveer 120 km op de weg en 80 km in het terrein. De enorme kazemat had aan de voorkant een pantser van 250 mm dik, terwijl de glacisplaat dezelfde dikte van 150 mm had als de King Tiger. Deze zware bepantsering voegde het voertuig zwaar toe en de motor bleek aanzienlijk ondermaats te zijn, wat resulteerde in een slechte verhouding tussen vermogen en gewicht. Dit resulteerde in overbelaste componenten en veroorzaakte lage snelheden en slechte offroad-capaciteiten, evenals onbetrouwbaarheid en inefficiëntie. Deze problemen waren zo ernstig dat de meeste voertuigen als gevolg van deze problemen verloren gingen in plaats van door vijandelijk vuur.
Dienend aan zowel het oostelijke als het westelijke front, ontvingen slechts twee zware tankjagersbataljons het voertuig. Dit waren het 512e Zware Panzerjager Bataljon en het 653e Zware Panzerjager Bataljon. Ongeveer 20% van de Jagdtigers die aan deze eenheden werden geleverd, gingen verloren als gevolg van brandstoftekorten en de mechanische onbetrouwbaarheid van het voertuig.
